Eigenaresse Hema Ter Apel na schietincident: 'Ik ben moegestreden, leeg en kapot' (2024)

De eigenaren en medewerkers van de Hema in Ter Apel kampen nog steeds met de naweeën van het schietincident op 18 juni. Op die dag zagen agenten zich gedwongen een verwarde asielzoeker in de winkel neer te schieten. Het blijkt een traumatische gebeurtenis voor het personeel.

Petra Niemeijer is samen met haar man Erik eigenaar van de Hema in Ter Apel. Als ze afgelopen woensdag tijdens de raadsvergadering van Westerwolde haar verhaal doet, kun je een speld horen vallen. Op rustige, maar indringende wijze vertelt ze de aanwezigen over de gevolgen van de gebeurtenissen op die bewuste dinsdag.

Een man met 'de indringende ogen van iemand die hulp nodig heeft' valt het personeel lastig. Aanvankelijk slaagt een beveiliger erin de man de winkel uit te werken. Maar even later is hij er weer en dan loopt het uit de hand. De politie komt erbij, de agenten zien zich op zeker moment genoodzaakt de man neer te schieten. Wat er precies gebeurt, moet nog blijken uit het lopende onderzoek van de Rijksrecherche. Feit is dat vanaf moment het leven op zijn kop staat: 'We zitten in een hele foute film.'

Luister hier naar het relaas van Petra Niemeijer in de gemeenteraad van Westerwolde (bron: Gemeente Westerwolde). Verhaal gaat verder onder het audio-fragment.

Op het moment dat het gebeurt, is Niemeijer in het hospice waar ze als vrijwilliger werkt. Ze hoort het nieuws als ze gebeld wordt door waarnemend burgemeester Leendert Klaassen.

De rest van de dag verloopt in een roes: 'Het gebeurde allemaal om 13.00 uur en om 18.15 uur konden we elkaar omhelzen en vasthouden', schetst Niemeijer. 'Erik en ik mochten om 21.30 uur eindelijk naar binnen van de rijksrecherche om de boel af te sluiten. Om 22.00 uur stond ik onze gebaksvitrine schoon te maken.'

Het alarm inschakelen blijkt onmogelijk, een politiekogel heeft een kabelgoot doorboord.

De volgende dag blijft de winkel dicht. Medewerkers en hun naasten komen bij elkaar en krijgen traumazorg, in een poging de gebeurtenissen een plek te geven. Alsof er niets is gebeurd gaat op donderdag de winkel weer open, maar van binnen is iedereen 'intens verdrietig en kapot'.

Toch wil iedereen weer aan het werk. Dat laatste raakt haar in het bijzonder, zegt Niemeijer: ''Wil je naar huis?' Hoe vaak ik deze vraag niet gesteld heb in de afgelopen weken... Geen idee, maar niemand gaat.'

Verdriet, boosheid en verslagenheid wisselen elkaar af. Wat haar het meeste dwarszit is dat dit alles - in haar optiek - te voorkomen was geweest, als de betrokken autoriteiten en instanties beter met elkaar zouden samenwerken bij de opvang en verzorging van verwarde asielzoekers. 'We vragen niet om meer politie, meer uniformen op straat. We vragen om goede coördinatie, om goede samenwerking. Zo moeilijk hoeft het toch niet te zijn', betoogt Niemeijer.

Ze voelt zich lamgeslagen: 'Voor ons is 18 juni een dag, waarop het negen jaar vechten voor een veilig Ter Apel compleet zinloos is geworden.' Voor haar is de maat vol: 'Moegestreden ben ik en dat ben ik niet snel. Ik ben leeg en kapot, maar sta op de werkvloer omdat je in heftige emoties geen grote beslissingen moet nemen.'

Toch lijkt dat niet lang meer te duren: 'We hebben de mogelijkheid om de stekker eruit te trekken in Ter Apel. We nemen onze mensen mee naar onze vestiging in Stadskanaal. Wat zou ons dat een rust geven.' (...)Ik wil het niet meer, dit was de laatste druppel. Er hoeft geen spetter meer te vallen, dan is het wat ons betreft echt afgelopen in Ter Apel.'

Petra Niemeijer was niet bereikbaar om een nadere toelichting te geven.